Cwiczenia

Ćwiczenia ESO - Niezbędnik

Kiedy spoglądamy w niebo w pogodną noc widzimy gwiazdy. Niektóre są jasne, inne tak słabe, że ledwie dostrzegalne z Ziemi. Niektóre słabiutkie gwiazdy są w rzeczywistości bardzo jasne lecz położone bardzo daleko. Z drugiej strony część najjaśniejszych gwiazd na niebie jest w rzeczywistości bardzo słaba, ale leżą blisko nas, więc wydają się być jasne. Wykonując obserwacje astronomiczne czynimy to z powierzchni Ziemi lub z jej bezpośredniej bliskości, możemy zatem mierzyć jedynie ilość docierającego do nas światła. Niestety wielkości obserwowane nie przekładają się w bezpośredni sposób na wielkości opisujące fizyczne parametry gwiazd. Jeśli chcemy dowiedzieć się czegoś więcej o danej gwieździe np. poznać jej rozmiar czy jasność fizyczną (rzeczywistą) musimy najpierw zmierzyć jej odległość od Ziemi.

Ćwieczenia ESO - Wprowadzenie

Astronomia jest nauką obrazową i przystępną, co czyni ją idealną dla celów edukacyjnych. Przez ostatnie kilka lat NASA (Narodowa Agencja Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej, ang. National Aeronautics and Space Administration), ESA (Europejska Agencja Przestrzeni Kosmicznej, ang. European Space Agency), HST (Teleskop Kosmiczny Hubble'a, ang. Hubble Space Telescope) oraz teleskopy ESO (Europejskie Obserwatorium Południowe, ang. European Southern Observatory) znajdujące się w chilijskich obserwatoriach La Silla i Paranal w pustynnych Andach dostarczyły nam głębokich i spektakularnych obrazów Wszechświata. Jednakże teleskop Hubble'a czy teleskopy ESO nie dostarczają jedynie niezwykle pięknych zdjęć, lecz są przede wszystkim wspaniałymi narzędziami do badań astronomicznych. Teleskopy te mają bardzo wysoką kątową zdolność rozdzielczą (ostrość obrazu) i umożliwiają astronomom obserwacje tak głębokiego Wszechświata jak nigdy dotąd, pozwalając na znalezienie odpowiedzi na długo nie wyjaśnione pytania.

Ćwiczenia ESO z Teleskopem Hubble'a

Przedstawiane cztery ćwiczenia poświęcone są pomiarom odległości we Wszechświecie, jednemu z najbardziej podstawowych problemów współczesnej astrofizyki. Przedstawiają one różne metody do określenia odległości do takich obiektów jak supernowa SN 1987A, galaktyka spiralna Messier 100, mgławica planetarna Kocie Oko i gromada kulista Messier 12. Metody te pozwalają na uzyskanie całkiem dokładnych oszacowań wieku Wszechświata i jego prędkości ekspansji bez uzywania komputerów i zaawansowanego oprogramowania.