Teoria Względności

W swych najnowszych badaniach astrofizycy z John's Hopkins University, NASA, i Rochester Institute of Technology dowodzą, że rozrzut pomiędzy teorią a obserwacjami dotyczącymi czarnych dziur może być wyjaśniony procesem opadania gazu po torze spiralnym. To prowadzi do silnej emisji promieniowania X.

Astronomowie z UCLA (University of California, Los Angeles) zgłosili właśnie odkrycie niezwykle interesującej gwiazdy. Okrąża ona ogromną czarną dziurę, jaka znajduje się w centrum Drogi Mlecznej, z oszałamiającą prędkością - 11,5 roku. To najkrótsza orbita gwiazdy, jaką w tym obszarze kiedykolwiek widziano.

Punkt bez powrotu. To w astrofizyce właśnie czarna dziura - obszar czasoprzestrzeni, w którym przyciąganie grawitacyjne jest tak silne, że nic, łącznie ze światłem, nie jest w stanie z niego uciec raz złapane w tę kosmiczną pułapkę. Mogą istnieć także tak zwane supermasywne czarne dziury o masach rzędu miliardów mas Słońca. Rezydują one w centrach większości dużych galaktyk.Są one wówczas na tyle silne, że aktywność zachodząca na ich zewnętrznych granicach jest w stanie sfałdować na wskroś owe macierzyste galaktyki.

18 kwietnia mija 55 lat od śmierci jednego z największych fizyków wszechczasów - Alberta Einsteina (1879 - 1955). Albert Einstein znany jest głównie jako twórca teorii względności, choć Nagrodę Nobla otrzymał w 1922 r. za wyjaśnienie efektu fotoelektrycznego.

Aby zważyć Wszechświat naukowcy używają dwóch rodzajów kosmicznych skali: jedną do mierzenia zwykłej materii i drugą do dedukowania ile niewidzialnej materii znajduje się w pozostałych obszarach.

Astronomowie amerykańscy odkryli czarną dziurę wirującą z prędkością 950 obrotów na sekundę. Taka wartość mieści się między 82% a 100 % wartości maksymalnej wynikającej z ogólnej teorii względności Einsteina.

Po raz pierwszy astronomowie używając kosmicznego efektu powiększającego potwierdzili istnienie planety krążącej wokół odległej gwiazdy. Odkrycia dokonano nie tradycyjną metodą obserwacji niewielkich zmian w widmie gwiazdy wywołanych krążącą wokół niej planetą, ale obserwując zmiany jakie w obrazie bardzo odległej gwiazdy wywołała inna gwiazda wraz z obiegającą ją planetą. Zjawisko to zwane jest mikrosoczewkowaniem grawitacyjnym. Gwiazda lub planeta może zadziałać jak kosmiczna soczewka, która wzmacnia i pojaśnia światło gwiazdy położonej znacznie dalej. Pole grawitacyjne gwiazdy-powiększacza ugina i ogniskuje światło tak samo jak soczewka ugina i ogniskuje światło obserwowanej gwiazdy w teleskopie. Albert Einstein przewidział ten efekt w swojej teorii względności i potwierdził to w odniesieniu do naszego Słońca. Dzięki temu zjawisku można odkrywać istnienie planet o małych masach. Najnowsze odkrycie możliwe było dzięki współpracy międzynarodowych grup badawczych: Microlensing Observations in Astrophysics (MOA) i Optical Gravitational Lensing Experiment (OGLE). Nawet dobrze wyekwipowani amatorzy astronomicznych odkryć mogą używać tej samej techniki by pomóc w potwierdzeniu istnienia planet wokół innych gwiazd.